Η εξέλιξη της αστρονομίας στους αιώνες.

Η εξέλιξη της αστρονομίας στους αιώνες

Τι είναι Αστρονομία

Η Αστρονομία) είναι η φυσική επιστήμη που ερευνά όλα τα ουράνια σώματα [όπως άστρα, γαλαξίες, νεφελώματα, πλανήτες (συμπεριλαμβανομένης της Γης) δορυφόροι, αστεροειδεις, κομήτες και άλλα], τη Φυσική, τη Χημεία, την προέλευση και την εξέλιξη τέτοιων αντικειμένων, τα φαινόμενα που συμβαίνουν στον χώρο έξω από την ατμόσφαιρα της Γης, Η αστρονομία χρονολογείτε από την αρχαιότητα, με ρίζες σε θρησκεία, μυθολογία και αστρολογία της προϊστορίας. Η αρχική αστρονομία περιελάμβανε παρατήρηση των μοτίβο και των κινήσεων ουράνιων σωμάτων που μπορούσαν να δουν και συγκεκριμένα του ηλίου, της σελήνης και αστεριών και πλανητών που είχαν τη δυνατότητα να δουν με γυμνό μάτι.

Η εξέλιξη της αστρονομίας βασίζεται πάνω σε τέσσερις βασικές εποχές:

Την Αρχαιότητα

Οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με την επιστήμη της αστρονομίας ήταν οι

Σουμέριοι:. Οι γνώσεις μας για τους Σουμέριους είναι έμμεσες μέσω των πρώτων «Βαβυλωνιακών Αστρικών Καταλόγων» από το 1200 π.Χ.. το γεγονός ότι πολλά ονόματα του καταλόγου είναι στα Σουμερικά δηλώνει μια συνέχεια μέχρι την αρχή της εποχής του χαλκού.

Η ιστορία της αστρονομίας στη Μεσοποταμία και τον κόσμο γενικότερα ξεκινά με τους Σουμέριους που ανέπτυξαν το πρώτο σύστημα γραφής (τη γνωστή σφηνοειδή), γύρω στα 3500-3200 π.Χ.. Ανέπτυξαν ένα είδος αστρονομίας που είχε σημαντική επιρροή στο περίπλοκο βαβυλωνιακό σύστημα αστρονομία.Βασισμένοι πάνω στους Σουμέριους οι Βαβυλώνιοι εξέλιξαν την αστρονομία

Βαβυλώνιοι : Η βαβυλωνιακή αστρονομία αναφέρεται σε αστρονομικές μεθόδους και θεωρίες που αναπτύχθηκαν στη Μεσοποταμία (σημερινό Ιράκ) και ιδιαίτερα στη Βαβυλώνα, κληρονομώντας όμως και προηγούμενες πεποιθήσεις των Σουμερίων. Η Βαβυλωνιακή αστρονομία ήταν η βάση για πάρα πολλές αστρονομικές παραδόσεις. Κατά τον 8^ο και 7^ο αιώνα π.Χ. οι Βαβυλώνιοι αστρονόμοι ανέπτυξαν μια νέα εμπειρική προσέγγιση της αστρονομίας. Ξεκινούν να μελετούν την φιλοσοφία σε σχέση με την ιδανική φύση του σύμπαντος και ξεκίνησαν να έχουν συνοχή τα προγνωστικά τους πλανητικά συστήματα. Αυτό ήταν μια σημαντική προσφορά στην αστρονομία και τη φιλοσοφία της επιστήμης και μερικοί λόγιοι χαρακτηρίζουν τη προσέγγιση αυτή ως την πρώτη επιστημονική επανάσταση των Βαβυλωνίων. Από την 1^η βαβυλωνιακή δυναστεία (1830π.Χ.) μέχρι την πριν από την Νεοβαβυλωνιακή Αυτοκρατορία (625π.Χ.)

Οι βαβυλώνιοι ήταν οι πρώτοι που αναγνώρισαν ότι τα αστρικά φαινόμενα είναι περιοδικά και με μαθηματικούς υπολογισμούς μπορούμε να τα προβλέψουμε. Πλάκες που χρονολογούνται σε αυτή την περίοδο καταγράφουν τη χρήση μαθηματικών όσον αφορά τη διαφοροποίηση στη διάρκεια του φωτός του ηλίου για μια ηλιακή μέρα. Αιώνες παρατηρήσεων ουρανίων φαινομένων καταγράφονται σε μια σειρά από πλάκες με σφηνοειδή γραφή. Το αρχαιότερο σημαντικό αστρονομικό κείμενο που κατέχουμε είναι η πλάκα της Αφροδίτης, που καταγράφει την πρώτη και τελευταία εμφάνιση της Αφροδίτης σε περίοδο 21 μηνών(η πρώτη απόδειξη ότι τα αστρικά φαινόμενα είναι περιοδικά) .Ύστερα από κάποια χρόνια στ Βαβυλώνα αναπτύχθηκε η Νέο Βαβυλωνιακή Αστρονομία. Ο όρος Νέο Βαβυλωνιακή αναφέρεται στην αστρονομία που ανέπτυξαν οι Χαλδαίοι Αστρονόμοι κατά τις επόμενες περιόδους της βαβυλωνιακής αστρονομίας. Μια σημαντικά αύξηση στην ποιότητα και συχνότητα των βαβυλωνιακών παρατηρήσεων ξεκίνησε κατά τη βασιλεία του Ναβοπολάσσαρ (περίπου 625-605 π.Χ.), ο οποίος ίδρυσε τη Νέο Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, και του γιού αυτού τον Ναβουχοδονόσορα. Η συστηματική καταγραφή απειλητικών φαινομένων στα αστρονομικά χρονικά τα οποία άρχισαν εκείνη την περίοδο επέτρεψαν την ανακάλυψη ενός επαναλαμβανόμενου ανά 18 χρόνια κύκλου του Σάρου της σεληνιακής έκλειψης. Τα τελευταία στάδια της βαβυλωνιακής αστρονομίας έλαβαν χώρα την περίοδο της αυτοκρατορίας των Σελευκίδων (323-60 π.Χ.). Tον 3^ο αιώνα π.Χ. οι αστρονόμοι ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν ετήσιο ημερολόγιο για να προβλέψουν τις κινήσεις των πλανητών. Αυτά τα αρχεία αποτελούσαν καταγραφές παλαιότερων παρατηρήσεων για να βρουν τις συχνότητες των φαινομένων για κάθε πλανήτη. Την ίδια περίοδο ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν μαθηματικά μοντέλα που τους επέτρεπαν να προβλέψουν τα φαινόμενα, χωρίς να χρειαστεί να συμβουλευτούν παλαιότερα αρχεία

Αιγυπτιακή Αστρονομία: Η αιγυπτιακή αστρονομία ξεκίνησε στην προϊστορία, γεγονός που αποδεικνύεται από τον κύκλο των πετρών στη Nabta Playa που χρονολογούνται την 5^η χιλιετία π.Χ..

Η ετήσια πλημμύρα του Νείλου σήμαινε ότι τα πρώτα αστέρια που φαίνονταν την αυγή είχαν σημαντικό ρόλο στον καθορισμό του γεγονότος αυτού. Το σύστημα των αστερισμών που χρησιμοποιούνταν στην Αίγυπτο φαίνεται να ήταν ουσιαστικά των ιθαγενών της Αιγύπτου. Ο ακριβής προσανατολισμός των πυραμίδων είναι μια με διάρκεια επίδειξη υψηλού βαθμού τεχνικής παρακολούθησης του ουρανού, που αποκτήθηκε την 3^η χιλιετία π.Χ.. Έχει δειχθεί ότι οι πυραμίδες ήταν ευθυγραμμισμένες προς τον Πολικό αστέρα, ο οποίος εξαιτίας της εγγύτητας του στον Ισημερινό ονομάζονταν Thiban, ένα αχνό αστέρι στον αστερισμό του Δράκοντα. Εκτίμηση του ναού του Άμμωνος Ρα στο Καρνάκ έχει δείξει ότι ο ναός είναι ευθυγραμμισμένος με το χειμερινό ηλιοστάσιο . Η αστρονομία έπαιξε σημαντικό ρόλο σε θρησκευτικά θέματα όπως η σταθεροποίηση ημερομηνιών για θρησκευτικά δρώμενα και τον καθορισμό των ωρών της νύχτας. Οι τίτλοι πολλών βιβλίων των ναών που έχουν διασωθεί καταγράφουν τις φάσεις και τις κινήσεις της σελήνης, του ηλίου και των αστεριών. Η ανατολή του Σείριου στην αρχή των πλημμύρων ήταν ιδιαίτερα σημαντικό σημείο για τη σταθεροποίηση του ετήσιου ημερολογίου. Από τα ευρήματα στις οροφές των τάφων των Ραμσή ΣΤ΄ και Ραμσή Θ΄ φαίνεται ότι για να σταθεροποιήσουν τις ώρες της νύχτας, ένας άντρας καθισμένος στο έδαφος έβλεπε κατά πρόσωπο τον αστρολόγο κατά τέτοιο τρόπο έτσι ώστε η γραμμή της παρατήρησης του Πολικού αστέρα να περνά από τη μέση του κεφαλιού του. Στις διάφορες μέρες του χρόνου κάθε ώρα καθορίζονταν από 1 σταθερό αστέρι, φτάνοντας σε ένα συμπέρασμα από αυτό.

Ελληνική Αστρονομία: Με τον όρο ελληνική αστρονομία αναφερόμαστε στην αστρονομία η οποία είναι γραμμένη στα ελληνικά.Συμπεριλαμβάνονται σε αυτή η αστρονομία που αναπτύχθηκε στην αρχαία Ελλάδα, στον ελληνιστικό κόσμο, στην ελληνορωμαϊκή περίοδο και κατά την όψιμη αρχαιότητα. Δεν περιορίζεται στον ελλαδικό χώρο και το ελλαδικό έθνος, καθώς η ελληνική γλώσσα μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχε κυριαρχήσει σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλανήτη.

Η ανάπτυξη της αστρονομίας από έλληνες αστρονόμους καθώς και από αστρονόμους της ελληνιστικής περιόδου θεωρείται πολύ σημαντική φάση για την ιστορία της αστρονομίας. Η ελληνική αστρονομία χαρακτηρίζεται από την απαρχή της για την αναζήτηση λογικής και φυσικής εξήγησης για τα ουράνια φαινόμενα.

Αρχαία Ελληνική Αστρονομία: Αναφορές σε αναγνωρίσιμα αστέρια και αστερισμούς φαίνονται στα κείμενα του Ομήρου και του Ησίοδου, τα αρχαιότερα δείγματα ελληνικής λογοτεχνίας που έχουν διασωθεί.

Στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια ο Όμηρος αναφέρεται

 Στον αστερισμό του Βοώτη

 Στις Υάδες

 Στον αστερισμό του Ορίονα

 Στις Πλειάδες

 Στον Σείριο

 Στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.

Παρά το γεγονός ότι ούτε ο Ησίοδος ούτε ο Όμηρος ξεκίνησαν για να γράψουν ένα επιστημονικό έργο, χρησιμοποίησαν στοιχειώδη κοσμολογία όπως τη θεωρία σύμφωνα με την οποία η γη είναι επίπεδη και περιβάλλονταν από έναν ωκεανό και άλλα αστέρια ανατέλλουν και δύουν (εξαφανίζονταν στον ωκεανό, όπως υποστήριζαν) ενώ άλλα ήταν διαρκώς εμφανή.

Υποθέσεις για τον κόσμο ήταν συχνές στην προσωκρατική φιλοσοφία τον 6^ο και τον 5^ο αιώνα π.Χ.. Ο Αναξίμανδρος (610 -546 π.Χ.) περίγραψε μια κυλινδρική γη στη μέση του σύμπαντος περικυκλωμένη από δαχτυλίδια φωτιάς. Ο Φιλόλαος ο Πυθαγόρειος (480-405π.Χ.) περιέγραψε το σύμπαν με τα αστέρια, τους πλανήτες, τον ήλιο το φεγγάρι, τη γη και μια αντιγή – 10 σώματα όλο και όλα- να περικυκλώνονται από μια φωτιά που δεν μπορούσαν να δουν. Τέτοιες αναφορές δείχνουν ότι οι Έλληνες τον 6^ο και τον 5^ο π.Χ αιώνα, γνώριζαν για την ύπαρξη άλλων πλανητών και προσπαθούσαν να μαντέψουν την κατασκευή του κόσμου.

ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΝΩΡΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

Ο όρος πλανήτης προέρχεται από τα ελληνικά και σημαίνει περιπλανητής, καθώς οι αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι επισήμαναν πως ορισμένα φώτα περιπλανούνταν στον ουρανό σε σχέση με τα άλλα αστέρια. Ορισμένες φορές ο ήλιος και η σελήνη προστίθενται στη λίστα των πλανητών που φαίνονται με γυμνό μάτι και έτσι γίνονταν 7 (οι υπόλοιποι ήταν ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Δίας και ο Κρόνος)

Ευδοξος: Στην αρχαία Ελλάδα η αστρονομία ήταν παρακλάδι των μαθηματικών και οι αστρονόμοι προσπαθούσαν να δημιουργήσουν γεωμετρικά μοντέλα που θα μπορούσαν να μιμηθούν τις εμφανίσεις των ουρανίων σωμάτων. Αυτή η παράδοση ξεκίνησε με τον Πυθαγόρα, ο οποίος τοποθέτησε την αστρονομία στις 4 μαθηματικές τέχνες μαζί με τα μαθηματικά, την αριθμητική και τη γεωμετρία.

Ηλιοκεντρισμός και κοσμικές κλίμακες: Τον 3^ο αι π.Χ. ο Αρίσταρχος πρότεινε μια νέα κοσμολογία, ένα ηλιοκεντρικό μοντέλο του ηλιακού συστήματος, θέτοντας τον ήλιο και όχι τη γη ως το κέντρο του σύμπαντος. Οι αστρονομικές του ιδέες δεν έγιναν αποδεχτές και γνωρίζουμε ελάχιστες πληροφορίες για αυτές. Ο μόνος ακόλουθός του που ξέρουμε είναι ο Σέλευκος.

Ιππαρχος :Ο Ίππαρχος θεωρείται από τους πιο σημαντικούς Έλληνες αστρονόμους γιατί εισήγαγε την έννοια της ακριβούς πρόβλεψης στην αστρονομία. Ήταν επίσης ο τελευταίος καινοτόμος πριν το Κλαύδιο τον Πτολεμαίο, μαθηματικό που δούλεψε στην Αλεξάνδρεια τον 2^ο αι μ.Χ.. Τα πιο σημαντικά έργα του είναι η «Μέγιστη» («Μαθηματική Σύνταξις» ή «Άλμαγέστη»), «η Πλανητική Υπόθεση» και η «Τετράβιβλος»

Πτολεμαίος: Η Μέγιστη είναι ένα από τα βιβλία με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία της δυτικής αστρονομίας. Σε αυτό το βιβλίο εξηγείται πως μπορούμε να προβλέψουμε τη συμπεριφορά των πλανητών μέσω των μαθηματικών. Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο η σειρά των πλανητών ήταν  Σελήνη

 Απόλλωνας

 Αφροδίτη

 Ήλιος

 Άρης

 Δίας

 Κρόνος

 Σταθερά αστέρια

Αναξίμανδρος
Αρχιμήδης Αρχύτας
Αριστίλλος
Κόνων ο Σάμιος
Δημόκριτος
Εμπεδοκλής
Ηρακλίδης
Ιπποκράτης από τη Χίο
Παρμενίδης
Θαλής
Μακρόβιος
Μέρων ο Αθηναίος
Πορφύριος
Ποσειδώνας
Θεοδόσιος από τη Βιθυνία

ΙΝΔΙΚΗ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

Αρχικά στην Ινδία, η αστρονομία ήταν συνυφασμένη με τη θρησκεία. Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την αστρονομία στην Ινδία αναφέρονται στο Vedas (θρησκευτική λογοτεχνία της αρχαίας Ινδίας).

Σύμφωνα με τον Σάρμα (2008): « κάποιος μπορεί να βρει στη Ριγκβέντα ευφυείς υποθέσεις για τη γέννηση του σύμπαντος από την ανυπαρξία, τη λειτουργία του σύμπαντος, για τη σφαιρική «αυτοϋποστηριζόμενη γη» και το χρόνο χωρισμένο σε 12 μήνες με 30 μέρες ο καθένας»

Μαθηματικά και αστρονομικά όργανα χρησιμοποιήθηκαν για τον υπολογισμό του χρόνου μετά το φως του ηλίου, τον υπολογισμό της ανατολής του ηλίου και γενικότερα τη μέτρηση του χρόνου.

Ο Ohasi (1993) αναφέρει ότι η αστρονομία βρήκε έδαφος στην Ινδία ανάμεσα στον 6^ο και τον 4^ο π.Χ. αιώνα.

Τα διάφορα έργα τα οποία έχουν διασωθεί επιβεβαιώνουν ότι η ινδική αστρονομία αποτελεί μεγάλο μέρος της παγκόσμια επιστημονικής διαδρομής.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ

Οι διαχωρισμοί του χρόνου γίνονταν με βάση θρησκευτικά δρώμενα και εποχές.

Το έτος χωρίζονταν ως εξής:

 μέσα του Μαρτίου έως τα μέσα Μαΐου ήταν η άνοιξη (Vasanta)

 από τα μέσα Μαΐου έως τα μέσα Ιουλίου το καλοκαίρι (Grishma)

 μέσα Ιουλίου έως μέσα Σεπτέμβρη ήταν οι βροχές (Varsha)

 μέσα Σεπτέμβρη έως μέσα Νοέμβρη το Φθινόπωρο

 μέσα Νοέμβρη έως μέσα Γενάρη ο χειμώνας

 μέσα Ιανουαρίου έως μέσα Μαρτίου η δροσιά (Sisira)

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

Η κινέζικη αστρονομία έχει πολύ μεγάλη ιστορία, οι ιστορικοί θεωρούν μάλιστα ότι οι Κινέζοι ήταν οι πιο επίμονοι και οι πιο ακριβείς παρατηρητές ουρανίων φαινομένων στον κόσμο.

Τα ονόματα των αστεριών (που αργότερα χωρίστηκαν σε 28 επαύλεις) έχουν βρεθεί σε οστά για μαντεία στο Anyang και χρονολογούνται στη μέση δυναστεία των Shang (κινέζικη εποχή του χαλκού). Οι βάσεις για το σύστημα των επαύλεων τέθηκαν στην εποχή του αυτοκράτορα Wu Ding (1139-1281 π.Χ.) Λεπτομερή αρχεία αστρονομικών παρατηρήσεων άρχισαν την περίοδο των Warring States (4^ος αι π.Χ.). και άνθισαν από την εποχή του Χάμν και μετά. Η κινέζικη αστρονομία βασίζεται σε διαφορετικές αρχές από τη δυτική.

Ορισμένα σχέδια της ινδικής αστρονομίας έφτασαν στην Κίνα μετά την επέκταση του Βουδισμού την ύστερη εποχή του Χαν (25-220 μ.Χ.) αλλά πιο λεπτομερή ενσωμάτωση ινδικών στοιχείων έγινε κατά τη δυναστεία των Tang ( 618-907)

Μέχρι και σήμερα συνεχίζει να είναι ενεργή στην αστρονομία με πολλά αστεροσκοπεία και το δικό της διαστημικό πρόγραμμα.

ΑΡΧΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Κύριος στόχος τους ήταν αρχικά η χρονομέτρηση. Οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν αρχικά ένα ηλιοσεληνιακό ημερολόγιο αλλά επειδή οι κύκλοι του ηλίου και της σελήνης ήταν διαφορετικοί έπρεπε να γίνουν αλλαγές. Σημαντικό ρόλο στην αστρονομία είχε επίσης η αστρολογική θεοποίηση.

ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

Ανέπτυξαν 3 διαφορετικά πλανητικά μοντέλα:

 το πρώτο ονομάζονταν gai tan (ημισφαιρικός θόλος). Σύμφωνα με αυτό υπήρχε ουρανός πάνω από μία θολοειδή γη.

 Το 2^ο πλανητικό μοντέλο έβλεπε τον ουρανό ως μια ουράνια σφαίρα

 Το 3^ο έβλεπε τον ουρανό ως άπειρο σε έκταση και τα ουράνια σώματα να επιπλέουν σε σπάνια διαστήματα

ΧΑΡΤΕΣ ΑΣΤΕΡΙΩΝ

Οι Κινέζοι σχεδίασαν πολλούς αστρικούς χάρτες κατά τη διάρκεια των περασμένων αιώνων. Είναι συζητήσιμο ως προς το ποιος είναι ο πιο παλιός χάρτης. Ένας από τους πιο παλιούς είναι αυτός του Su Sang ( 1020 – 1101 π.Χ.). Ο πιο διάσημος όμως είναι αυτός του Duhuang, που βρέθηκε στο Duhuang στο Gansu το 1907και διατηρείται στο βρετανικό μουσείο(σχεδίασμα πάνω σε χαρτί που απεικονίζει πάνω από 1350 αστέρια).

ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ

Η ισλαμική αστρονομία γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της ανάμεσα στον 8^ο και τον 15^ο αιώνα και είναι γραμμένη στα αραβικά.

Οι περιοχές στις οποίες αναπτύχθηκε είναι αυτές της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής Ασίας και της Βόρειας Αφρικής.

Δέχτηκε μεγάλη επιρροή από την ελληνιστική καθώς και την ινδική αστρονομία και επηρέασε την βυζαντινή, την ευρωπαϊκή και την κινέζικη.

Το Ισλάμ συμβούλευε τους Μουσουλμάνους να βρουν τρόπους για να χρησιμοποιήσουν τα αστέρια. Με βάση αυτή τη συμβουλή αυτοί άρχισαν να αναπτύσσουν όλο και καλύτερα όργανα πλοήγησης και παρατήρησης. Για αυτό τον λόγο και τα περισσότερα πλοηγητικά αστέρια έχουν αραβικά ονόματα.

Άλλες επιρροές που έχει το Κοράνι στην ισλαμική αστρονομία συμπεριλαμβάνουν την αντίληψη ότι το σύμπαν διοικείται από μια σειρά κανόνων οι οποίοι προέρχονται από την ισλαμική αντίληψη του tawhid (ενότητα του Θεού) καθώς και το σεβασμό για τα εμπειρικά δεδομένα που ήταν διαδεδομένα στον ελληνικό πολιτισμό ο οποίος ενέπνευσε και τους Μουσουλμάνους να ασχοληθούν συστηματικά με την εμπειρική παρατήρηση.

Με αυτόν τον τρόπο οδηγήθηκαν στην ανάπτυξη μιας πρώιμης αστρονομικής μεθόδου, βασιζόμενοι κυρίως στην εμπειρική παρατήρηση.

Από το 12^ο αιώνα και μετά η αστρονομία στο Ισλάμ άρχισε να γίνεται μια επιστήμη βασιζόμενη στην παρατήρηση κυρίως εξαιτίας των θρησκευτικών αντιθέσεων από τους θεολόγους του Ισλάμ της σχολής του Ash’ari.

ΑΜΕΡΙΚΗ

Τα αστρονομικά αρχεία των Maya συμπεριλαμβάνουν αναλυτικές πλάκες για τον υπολογισμό των φάσεων της σελήνης, τη συχνότητα των εκλείψεων, την εμφάνιση και την εξαφάνιση της Αφροδίτης ως πρωινό και απογευματινό άστρο.Οι Maya βάσισαν το ημερολόγιο τους στους προσεκτικά υπολογισμένους κύκλους των Πλειάδων, του ηλίου, της σελήνης, του Κρόνου και του Άρη και είχαν επίσης ακριβή περιγραφή των εκλείψεων. Ένας αρκετά μεγάλος αριθμός από σημαντικά κτίρια των Maya πιστεύεται ότι έχουν προσανατολισμό σχετικά με την πορεία της Αφροδίτης.Για τους Maya η Αφροδίτη ήταν προστάτης του πολέμου και πολλές καταγεγραμμένες μάχες τους πιστεύεται ότι είχαν προγραμματιστεί σύμφωνα με τις κινήσεις των πλανητών.Tο ημερολόγιο των Maya δεν ήταν συσχετισμένο με τον ήλιο και έχει υποστηριχτεί ότι έχει μεγαλύτερη ακρίβεια από το Γρηγοριανό.

ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

Ενδείξεις μόνο έχουμε για την ενασχόλησή τους με αστρονομία από ευρήματα όπως:

Το Στόουνχεντζ είναι ένα μεγαλιθικό μνημείο που τοποθετείται στην πεδιάδα του Σώλσμπερυ (Salisbury) στη νότια Αγγλία. Είναι με βεβαιότητα το μεγαλύτερο εθνικό εικόνισμα της Βρετανίας, το οποίο συμβολίζει το μυστήριο, τη δύναμη και την αντοχή. Ο αρχικός σκοπός της κατασκευής του δεν είναι ξεκάθαρος σε εμάς, αλλά ορισμένοι κάνουν υποθέσεις ότι ήταν ένας ναός κατασκευασμένος για την λατρεία των αρχαίων θεοτήτων. Έχει επίσης αποκαλεστεί και ως αστρονομικό παρατηρητήριο με σκοπό την ένδειξη σπουδαίων γεγονότων του προϊστορικού ημερολογίου.

Ο δίσκος της Νέμπρα είναι ένας χάρτης του ουρανού κατασκευασμένος κατά την εποχή του Χαλκού στην Κεντρική Ευρώπη. Ο δίσκος προέρχεται από μια τοποθεσία κοντά στη Νέμπρα της Σαξωνίας-Άνχαλτ, στην ανατολική Γερμανία, χρονολογείται περίπου στο 1.600 π.Χ. και σχετίζεται με τον πολιτισμό Ουνετίσε.

Τον Μεσαίωνα:

ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

Μετά τις σημαντικές συνεισφορές των Ελλήνων στην ανάπτυξη της αστρονομίας, από το τέλος της ρωμαϊκής περιόδου μέχρι τον 12^ο αιώνα Μ .Χ υπήρξε στασιμότητα στη Δυτική Ευρώπη. Η έλλειψη προόδου οδήγησε ορισμένους να βεβαιωθούν ότι στη Δυτική Ευρώπη την περίοδο αυτή δεν είχε γίνει τίποτα στην αστρονομία. Πρόσφατες όμως έρευνες έφεραν στο φως ότι υπήρχε μια πιο περίπλοκη εικόνα της μελέτης και της διδασκαλίας της αστρονομίας από τον 4^ο έως τον 16^ο αιώνα.

Η Δυτική Ευρώπη μπήκε στο Μεσαίωνα με τεράστιες δυσκολίες οι οποίες επηρέασαν την πνευματική πρόοδο της περιοχής. Οι προχωρημένες θεωρήσεις των Ελλήνων της κλασσικής αρχαιότητας ήταν γραμμένες στα ελληνικά και με την υποχώρηση της γνώσης της συγκεκριμένης γλώσσας, στην περιοχή διαθέσιμες για μελέτες ήταν μόνο ορισμένες μεταφρασμένες περιλήψεις.

Τον 6^ο αιώνα ο επίσκοπος Γρηγόριος επεσήμανε ότι έμαθε αστρονομία από την ανάγνωση έργων του Martianos Capella και χρησιμοποίησε όσα ήξερε προκειμένου να φτιάξει μια μέθοδο με την οποία οι μοναχοί θα μπορούσαν να καθορίσουν την ώρα της προσευχής βλέποντας τα αστέρια.

Τον 7^ο αιώνα ο Άγγλος μοναχός Bede of Jarrow δημοσίευσε το κείμενο «On the Reckong of Time». Έτσι παρείχε στους ανθρώπους της εκκλησίας πρακτική αστρονομική γνώση αναγκαία για να υπολογιστεί σωστά η ημερομηνία για το Πάσχα. Το συγκεκριμένο κείμενο παρέμενε σημαντικό για την παιδεία στην Ευρώπη μέχρι τον 12^ο αιώνα.

Η ποικιλία σύνθετων αρχαίων ρωμαϊκών γραπτών πάνω στην αστρονομία και οι διδαχές του Bede ξεκίνησαν να μελετώνται σοβαρά την περίοδο του Καρλομάγνου. Έως τον 9^ο αιώνα υποτυπώδεις τεχνικές για τον υπολογισμό των θέσεων των πλανητών κυκλοφορούσαν στην Δυτική Ευρώπη, των οποίων τα ελαττώματα αναγνωρίζονταν από τους διανοούμενους, αλλά συνέχιζαν να κυκλοφορούν και να αντιγράφονται.

Με βάση αυτό το αστρονομικό παρελθόν, το 10^ο αιώνα Ευρωπαίοι διανοούμενοι όπως Gebert of Aurillac άρχισαν να ταξιδεύουν σε Ισπανία και Σικελία για να ερευνήσουν τις γνώσεις των Αράβων πάνω στην αστρονομία. Αρχικά βρήκαν διάφορες τεχνικές για τη δημιουργία ημερολογίων. Σύντομα διανοούμενοι όπως ο Hermann of Reichenai έγραψαν κείμενα στα λατινικά για τη χρήση και την κατασκευή αστρολάβων.

Σιγά, σιγά εισήχθηκε και η αστρονομία ως μάθημα στα πανεπιστήμια.

Τον 14^ο αιώνα ο Nicole Oresme και αργότερα ο επίσκοπος Liseux έδειξαν ότι ούτε τα πνευματικά κείμενα ούτε τα φυσικά επιχειρήματα που στρέφονταν κατά της θεωρίας ότι η γη κινείται είναι σωστά, αλλά αντιθέτως την υποστήριζαν κιόλας.Την Αναγέννηση : Η Αναγέννηση ήρθε στην αστρονομία με τη δουλειά του Κοπέρνικου, ο οποίος προώθησε το ηλιοκεντρικό σύστημα. H πρώτη παρατήρηση, κατά την οποία τα ουράνια φαινόμενα εξηγούνται πολύ απλούστερα αν παραδεχτούμε ότι o Ήλιος και όχι η Γη είναι o κεντρικός αστέρας του σύμπαντος και ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από αυτόν μαζί με τους άλλους πλανήτες, οφείλεται στον Αρίσταρχο τον Σάμιο (280 π.Χ.). Ύστερα από 14 αιώνες, την ηλιοκεντρική αυτή θεωρία αναβίωσε ο Κοπέρνικος (1473-1543) και οι μεταγενέστεροι της έδωσαν το όνομά του.

H ηλιοκεντρική θεωρία του Κοπέρνικου είχε το μεγάλο πλεονέκτημα ότι θεωρούσε τη Γη έναν πλανήτη σαν τους άλλους, χωρίς δηλαδή τη θέση που της απέδιδαν προηγουμένως, που όμως δεν μπόρεσε να επιβεβαιωθεί από το πείραμα.

Στην πραγματικότητα, από τις αντιλήψεις αυτές έλειπε η φυσική άποψη, η οποία, με τον Γαλιλαίο (1564-1624) και τον Νεύτωνα (1642-1727), έμελλε να μεταφέρει την περιγραφή του κόσμου από το κινηματικό ομοίωμα στο δυναμικό και να τον ερμηνεύσει με την έννοια της δύναμης και ιδιαίτερα με τις έννοιες του έργου, της ενέργειας κλπ.Ο Galileo Galilei έφτιαξε το δικό του τηλεσκόπιο και ανακάλυψε ότι το φεγγάρι είχε κρατήρες, ότι ο Δίας είχε δορυφόρους και ότι η Αφροδίτη είχε φάσεις όπως η Σελήνη.

Το έργο αυτό υπερασπίστηκε και προωθήθηκε από τον Κέπλερ (1571-1630), ο οποίος απέδειξε οριστικά την ισχύ του συστήματος του Κοπέρνικου καθορίζοντας τρεις νόμους πολύ ακριβείς, που μπορούν να διατυπωθούν μαθηματικά και ρυθμίζουν την κίνηση των πλανητών γύρω από τον Ήλιο

Και την Σύγχρονη εποχή: Από το 19^ο αιώνα και μετά με τα τεχνικά μέσα που αναπτύχθηκαν και συνεχίζουν διαρκώς να αναπτύσσονται γίνεται ένας μεγάλος αριθμός ανακαλύψεων αναφορικά με την αστρονομία και η πρόοδος που αυτή γνωρίζει είναι σημαντική.

Η ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΘΑ ΕΞΕΛΙΣΟΝΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ...